हवा जादुई ..हृदय जादुई. श्वास घ्यायची सवय जादुई. रंगबिरंगी दुनिया माझी.. माझ्याभवती वलय जादुई. खाण गुणांची खोदत बसता.. घिरट्या घाली प्रणय जादुई . निर्भय देतो स्वतः स्वतःला.. मोक्ष मिळविण्या अभय जादुई. मक्त्यामध्ये काय लिहू मी.. दाट सायीसम सय जादुई. काळासंगे शाश्वत मैत्री.. नाव तयाचे समय जादुई.. सदा ‘सुनेत्रा’ तुझियासंगे .. न पुढे न मागे लय…

कवितेसाठी कारण मजला सकाळ सुंदर आहे गझलेसाठी सुंदर कारण मनात मंदिर आहे काव्यसंपदा माझी मजला निळसर अंबर आहे किणकिणणारे घरात माझ्या झुलते झुंबर आहे एक जादुई माझ्यापाशी वजनी कंकर आहे गझलियतीचा त्यात टाकला मी रे मंतर आहे खेळायाला उड्या मारुनी डेपो टिंबर आहे पटांगणावर बूच फुलांनी सजला डंपर आहे गझलेमध्ये मक्ता लिहिणे हा नच संगर…

मन शीतल कर चिंब भिजाया शुष्क भावना तपून अश्रू पिंडी झाल्या रुक्ष भावना दुबळे मन जर होते हळवे वात्सल्याने देत सावली व्यक्त करतसे वृक्ष भावना शुद्ध अशुद्धाची चर्चा बस गडगडणारी धवल घनांना सजल बनवती कृष्ण भावना किती जागुनी गस्त घालशिल स्वतः स्वतःवर नीज सुखाची येण्या पांघर सुस्त भावना गझलेमधला गळेल पारा वृत्त फोडुनी साच्यामध्ये ठोकशील…

कडवट होता जरी गझल गुरु संवेदनशिल तरी गझल गुरु काय लिहावे शिकवुन गेला साहित्यातिल हरी गझल गुरु मातीमधुनी घडे घडवुनी गेला अपुल्या घरी गझल गुरु गझल पाहुनी कळ्याफुलांची झरे सरीवर सरी गझल गुरु म्हणे मला तो लिही ग मक्ता तूच खरोखर खरी गझल गुरु मौन असूनी खूप बोलका शब्दकोश तो वरी गझल गुरु काय लिहू…