डोळ्यात साठलेला घनगर्द भाव पाहू मेघात दाटलेला मल्हार राग गाऊ उडवीत मृत्तिकेला वाहील मस्त वारा जलदातुनी सुखाच्या वर्षोत प्रेमधारा नाचोत पंचभूते देहात कोंडलेली तुटूदेच साखळीही हृदयास काचणारी हातात हात घ्यावा तू नाचऱ्या विजेचा कर श्वास मोकळा तू मौनातल्या धरेचा ही वीण घट्ट मी ची उसवेन मी स्वतःही आभाळ बरसता हे बरसेन मी स्वतःही

निर्मलतेचे शिल्प गोजिरे मुनी दिगंबर जैनी कमंडलू अन पिंछी त्यांची पूजनीय मन्मनी वीतराग विज्ञान जाणुनी जैन धर्म जाणा आत्म्याचे हित करता करता साधा परमार्था खऱ्या दिगंबर साधू पुढती लोटांगण घाला अंधश्रद्धा पूर्ण उखडुनी हृदयी जागवा श्रध्दा निंदा करण्याआधी त्यांची आत्मपरीक्षण करा पूजा करुनी आत्मगुणांची दशधर्मांना वरा वेगामध्ये वाहनावरी रस्त्याने पळता तुम्हीच अपघाताला तुमच्या आमंत्रण देता…

तूच बनविले तिजला वेश्या तिच्याभोवती रेखुन लेश्या अपंग असुनी तिला भोगले वर म्हणशी की लाड पुरविले कुण्या जन्मीचा असशिल वैरी राब राबवुन दिलीस कैरी तुझी लक्तरे वेशिस टांगुन दमली तीही नाचुन नाचुन पुरे नाच हा आता नंगा कितीजणांना खाशिल आता तुझी कुरुपता तिला न डसली ती तर सौंदर्याची पुतळी नियत स्वतःची रोज लिहावी पापेसुद्धा रोज…

मुदत संपली लपवायाची बोला आता खरे खरे सांगुन सांगुन दमलो चिडलो सत्यच सांगा खरे खरे कशास केली लपवाछपवी भले कुणाचे करावया अता न कुठली वाट तुम्हाला इकडे तिकडे पळावया चारित्र्याचा मिरवित तोरा फिरला तुम्ही इथे तिथे चारित्र्याची ‘असली’ व्याख्या तुम्हा कळाली कधी कुठे भ्रमात भिजवुन बुद्धी अपुली काय जाहले जीवाचे अहंकार अन हवस मनाची लाड…