In this ghazal our state of mind is compared with the state of nature. Here the night without stars and moon is described. But the poetess says that, even though there are no stars and moon in the sky, her heart is full of stars. When she recalls things from her past, tears gather in her eyes. But the tears which come from her eyes are the ones which signify happiness. When we share all our miseries and happiness with others, our mind becomes clear & cool. A breeze of fresh air refreshes our mind. (done)

चंद्र नाही, गंध नाही, गातसे का रात रे
चांदणे ह्रदयात फुलले, लोचनी आषाढ रे

दु:ख अन आनंदसुद्धा, वाटुनी मी टाकिता
मोकळ्या रानात बघ हा, शीळ घाली वात रे

पूर गेला, नूर गेला, ऊर का हा दाटला
सागरी त्या वारियाची मेघ पाही वाट रे

मागते मज मीच काही, हरवते स्वप्नात मी
दक्ष ही प्रज्ञा तरीही, फुटतसे का बांध रे

बघ कसा आनंद वाहे, जा ‘सुनेत्रा’ वाहुनी
पावसाळी मेघियांना मानसी का भार रे

वृत्त- गा ल गा गा, गा ल गा गा, गा ल गा गा, गा ल गा.