In this Ghazal(16 matras) poetess expresses her feelings in an artistic way. She says to her dear person that she is a lotus flower in his heart. Her mind is very soft. But one day this soft mind will become her power & miracle will occur. No one can bind her because she is light and transparent just like fog. Her emotions are pure like dewdrops on the petals.

काव्यामधली, गझल सख्या मी;
तव हृदयातिल, कमळ सख्या मी.

हिरवळ फुलविन, खडकामध्ये;
कृष्ण घनासम, सजल सख्या मी.

माझी मृदुता, माझी ताकद;
घडविण बघ तू, नवल सख्या मी.

टाळलेस तू, जरी मला रे ;
तुझ्या दर्पणी, अटळ सख्या मी.

शृंखलेत मज, कसे बांधशिल;
धुक्यासारखी, तरल सख्या मी.

विकार! छे! दवबिंदू हे तर;
प्राजक्तासम, धवल सख्या मी.

जिला न ठाऊक, वळण वाकडे;
अशी ‘सुनेत्रा’ सरळ सख्या मी.