-
संगनमत – SANGANMAT
जाण डाव आडनाव गाव कोणते खरे गूढ त्या शिवालयात बाव कोणते खरे संगनमत संगणक न प्रीत शब्द जोडते बेल पर्ण रंग भोर ताव कोणते खरे दगड गुंड पावसात झिंग चिंब शेंदरी वाळती उन्हात पिंड भाव कोणते खरे रे स अर्थ काय रे रुमाल बीज मंत्र हा पुरुष स्त्री कुणी असोत राव कोणते खरे प्रश्न उत्तरातले…
-
पुण्य – PUNYA
अहंला झुकावेच लागे अती हाव भरण्या सुपाऱ्या फटाके फुटोनी नवा गाव भरण्या मना अंधश्रद्धा किती प्रिय तरीही मला ना तयांना कुटायास बत्ते खली भाव भरण्या कशाला करू आत्महत्या असे जैन मी हो जिवांनी जगावे पुन्हा वाटते घाव भरण्या खरी संपदा पुण्य माझे अपत्त्ये गुणांची खुशीने लिहावे नि गावे पुन्हा ताव भरण्या लगागा लिहू पाचवेळा उगाळून…
-
खस्ता – KHASTAA
शांत मी खाऊन ठेचा लालची खपवून ठेचा भामट्या त्या ज्योतिषांच्या कुंडल्या काढून ठेचा वाळवूनी जर्द मिरच्या देठ पण मोडून ठेचा ठेच पायांनाच लागे दगड ते शोधून ठेचा पोळले तिखटात तळवे घोटुनी वाटून ठेचा फिरुन वरवंटा गळाला ठेचतो लोळून ठेचा काढल्या खस्ता सुनेत्रा खावया पुरवून ठेचा
-
खात्री – KHATREE
माझ्या दुकानी सत्य कळते निर्जरेने घाटात झटकन चाक वळते निर्जरेने वळवीत मी पण शब्द गरगर मार्दवाने भाषा क्षमामय कर्म फळते निर्जरेने आहे करामत हीच माझ्या आर्जवाची तपताच काया विघ्न टळते निर्जरेने जीवास कोणाच्या न धोका पूर्ण खात्री घामास गाळत नीर गळते निर्जरेने गावे फुलांची विविध रंगी चिंब भिजली पुण्यास पाहुन पाप पळते निर्जरेने
-
हेड – HEAD(HED)
हे राजगुरुचे गाव सुद्धा खेड आहे मम गझल बंधन जीव जपण्या थ्रेड आहे असुदेत रे तव कातडीचा रंग काळा पण रंग रक्ताचा तुझ्याही रेड आहे हातात असुदे लेखणी तलवार जणु रे आपण अता दावूच त्यांना आपली ए ग्रेड आहे ब्रम्हांड पुरवी बालकांना माझिया जी अदृश्य शक्तीची सुरक्षा झेड आहे मम मान सुंदर मोरणीची शोभते मज…
-
शंख – SHANKH
उठव स्वतःच्या सौन्दर्यावर ठसा स्वतःचा उधळ स्वतःच्या सुंदरतेवर पसा स्वतःचा कशास तुजला कुणी म्हणावे स्वतःस ओळख स्वतःस कळता पूर्ण कहाणी वसा स्वतःचा कोमल काया तरल मनाची अवघी माया कटीवर सांडे कनक गुणांचा कसा स्वतःचा ऐन्यामध्ये रंगरूप बघण्याच्या आधी नित्य करावा साफसूफ आरसा स्वतःचा कंठ गळा जणु शंख सुनेत्रा फूंक तयाला श्वासातून मोकळा कराया घसा स्वतःचा
-
घण – GHAN
चला तुतारी फुंकू आपण सत्त्वर त्यागू मीपण बीपण मिथ्यात्वावर घालूया घण काव्य तुतारी फुंकू आपण ओठांनी अपुल्या अंतरीचा आवाज उमटूदे काव्यातून अपुल्या मशाल पलिते धरू पेटते दीपस्तंभ ते काव्यपथाचे अखंड चळवळ हात राबते ओंजळ ओंजळ प्रेम सांडुदे हातातून अपुल्या अंतरीचा आवाज उमटूदे काव्यातून अपुल्या जीव जपावा वत्सल भावे नकोच ईर्षा हेवेदावे स्वाध्यायाने गुण उजळावे दहशत…