सुनेत्रा नकाते

मौन या ऐन्यास वाचा का बरे सांगा फुटेना पाहता बिंबास मत्सर औषधालाही मिळेना मी कसे पटवू तुलाकी बिंब हे माझेच आहे पांघरीशी वेड म्हणुनी सत्य तुजला बोलवेना फक्त अपुले ना कुणीरे मालकी दावू नको तू हक्क सौंदर्यास कोंडे हक्कही तुज पेलवेना वेळ आली खास जेव्हा मालकी भिरकावण्याची अंतरी दिसलेच कोणी स्वच्छ चष्मा सापडेना जीव भावाचा…

अस्त्र माझे भेदणारे ढाल आहे उजळलेले लेखणीचे भाल आहे कागदावर नाचताना लेखणीही प्रीत माझी गात देते ताल आहे हे नव्हे रे केस माझे कृष्ण कुरळे ही निशेला तू दिलेली शाल आहे हे नव्हे रे ओठ माझे रंगलेले हा गुलाबाचा गुलाबी गाल आहे हाच रे कागद तुझा तो हरवलेला हळद ओली स्वाक्षरी बघ लाल आहे तू…

आज मतला थरथरे हा बावरा बावरोनी होतसे हा लाजरा नाचताती शेरणी गझलेमधे शेर बब्बर गुरगुरे मग नाचरा हाय मज हा छंद पुन्हा लागला पाठ म्हणते तू विसावा घे जरा काळ वेडा कालचा झाला जुना माझियावर फोडिशी का खापरा पाठ माझी जाहली रे मोकळी जाळता मी शुभ्र नीतळ कापरा काफिया तू मौन आता सोडना बावऱ्या झाल्यात…