सुनेत्रा नकाते

तपकिरवाली एक मावशी भाव खायची जरी आळशी इरसाल नि ती चालू इतुकी खवट खोबरे देय लापशी पुरती उडवे झोप शिंकुनी मधुर हसूनी मुग्ध षोडशी शिष्य तिचा जणु पुनव चांदणे कशास गुरुजी त्यास चाळशी वीज चपलिनी नजर ‘सुनेत्रा’ तिच्यातुनी तू नीर गाळशी

ती मद्रासी सुबक ठेंगणी तो बंगाली बावरा वय सोळाचा कवी मनाचा जरी बोलका लाजरा काजळ नेत्री गजरा लागे रोज रोज मज साजणा एरंडाचे झाड आणखी लावु अंगणी मोगरा हातामध्ये चुडा चमकतो हसते बाला गोजिरी हळद खेळुनी गझलेमधली किती उजळला चेहरा जिन्यावरूनी डौलामध्ये चालत जाई सुंदरा दुरून कोणी रसिक पाहती म्हणते त्यांना सावरा काळ्या केसांचा अंबाडा…

काय लिहू मी कैसे बोलू शब्द थांबती अडखळती मौन मुग्ध मन सखा सोबती अश्रू गाली झरझरती कधी अचानक बांध फुटोनी भावभावना फुसांडती अज्ञाताच्या कड्यावरोनी आवेगाने कोसळती प्रश्न दाटती कैक मानसी उत्तर त्याचे मिळेलका पुढच्या जन्मी तरी भेटुया गझलेच्या काठावरती तुझे नि माझे नाते कुठले मला सदाचे कोडे हे कोड्यावरती कोडी घालत शब्द वहीवर थरथरती नको…

मम सांजेचा रंग केशरी निळी जांभळी निशा नाचरी प्रभात ल्याली हळदी शालू किती देखणी जरी बावरी सकाळ गोरी मस्त गव्हाळी विरघळलेली मधुर साखरी दुपार सोन्यासम झळझळते संध्या श्यामल दिसे लाजरी संधिकालची बेला सुंदर अधरांवरची जणू बासरी