-
कल्पनेने शोध घ्यावे – KALPANENE SHODH GHYAVE
कल्पनेने शोध घ्यावे आजही मोहनेने मोहरावे आजही कंचनी काया फुलांची मोहरे ज्योतिने ते रंग प्यावे आजही सोनियाच्या दागिन्यांना घालुनी वल्लरीने बागडावे आजही केतकीने माखुनी हळदी उन्हा सौरभाने फ़ुलुन यावे आजही रेखुनी नयनात काजळ रेषिका अनुपमेने मुक्त गावे आजही मंजिरी वृन्दावनी या विखुरल्या मृण्मयीने बीज ल्यावे आजही बासरी चित्रात घुमते का तरी अलकनंदे तू झुरावे आजही…
-
कोण पऱ्यांना – KON PARYAANNAA
कोण पऱ्यांना अमुच्या सुंदर आवडती सुकुमार… शोधुन काढू पिंजुन विश्वा शूर असे सरदार… मधुबालेसम नाजुक कन्या कुणी न स्पर्धक त्यांच्या पुण्या गुढी उभारुन त्या सत्याची उलथतील सरकार… ऐनकातुनी रोखुन बघती कपट जाळती मधुर हासती शोभुन दिसती तळपुन उठती जणू करी तलवार… अहंपणाचा अर्थ न ‘मी’ पण तू तू तू तू नसते शिकवण उपजत प्रीती तिरकस…
-
आली मंगल घटिका खरी – AALEE MANGAL GHATIKAA KHAREE
दवबिंदूंनी घट भरला अन थरथरली बासरी…आली मंगल घटिका खरी … वेदीवरती प्रभू तीर्थंकर कुंजवनी पक्ष्यांचे सुस्वर भारद्वाज नि कोकिळ गाती झुळूक फिरे नाचरी… आली मंगल घटिका खरी… लता माधवी मुग्ध वल्लरी उभ्या घेउनी पुष्प-आरती निसर्ग ओते या पृथ्वीवर सौख्याच्या घागरी… आली मंगल घटिका खरी … पुनव चांदणे ऋद्धी सिद्धी भिजे चांदणी कुलीन बुद्धी वीज चमकते…
-
वरण भात जरि – VARAN BHAAT JARI
वरण भात जरि त्यास आवडे ताक कण्या तिज आवडती जात्यावर ती ज्वारी भरडे ताक कण्या तिज आवडती तोलुन मापुन तो खातो पण हवे तेवढे खाते ती बाथ घेतसे टबामधे तो शुभ्र प्रपाती न्हाते ती भाताने बघ वजन वाढते नकोच खाऊ म्हणते ती जिमला जावे तो म्हणतो तर फिरण्या जाऊ म्हणते ती तो म्हणतो तिज प्रीत…
-
हाक मी मारू कुणाला – HAAK MEE MAROO KUNAALAA
हाक मी मारू कुणाला ज्ञात नव्हते अंतरी उमलूनही मी गात नव्हते माझियासाठीच रस्ता थांबलेला स्वच्छ इतुका पण पुढे मी जात नव्हते गरज होती एकमेका पाहण्याची त्याचवेळी मी तुझ्या नयनात नव्हते स्पंदने होती सुखाची गोठलेली दुःखही तेव्हा उभे देहात नव्हते हात मैत्रीचा धरावा एवढेही धैर्य तेव्हा भाबड्या हृदयात नव्हते कुरुप मी होते खरी की सुंदरी रे…
-
मी उभी कमळात – MEE UBHEE KAMALHAAT
मी उभी कमळात सुंदर ओंजळी भरभरुन देण्या वाहणारी नीर धारा घागरी भरभरुन देण्या अंगणी धनधान्य सांडे अंबरातिल चांदण्यांसम हात दोन्ही सज्ज माझे पोतडी भरभरुन देण्या रेखिते मी काव्यचित्रे कृष्णवर्णी मौक्तिकांनी भावभरली शब्दसुमने टोकरी भरभरुन देण्या मी वडाचे बीज इवले भूवरी उगवून येते बहरते मी पसरते मी सावली भरभरुन देण्या अचुक तोले मी ‘सुनेत्रा’ खास असुनी…
-
येतात घरी हे जेव्हा – YETAAT GHAREE HE JEVHAA
संदीप खरे यांच्या नसतेस घरी तू जेव्हा’ या सुंदर भावपूर्ण कवितेवर हे सहज सुचलेले विडंबन नसतात घरी हे जेव्हा… मी चॅटींग करीत बसते दाराशी चाहूल ह्यांची मी त्वरीत ऑफलाईन होते येतात घरी हे जेव्हा… मग जेव्हा वाजे बेल अंतरी साठवित बोल मोबाइल मौनी होतो मी हसून उघडे दार येतात घरी हे जेव्हा … सय मला…