सुनेत्रा नकाते

नित्य प्राशिते जिनवाणी मी कधी न गाते रडगाणी मी छिंद छिंद अन भिंद भिंद तो क्रोध करूया तू आणी मी घरात परिमल पसरवणारी मेजावरली फुलदाणी मी कडेकपारीतून वाहते शीतल खळखळते पाणी मी ईश्वर म्हणतो, हृदयी काष्ठी जळी स्थळी अन पाषाणी मी करकर करते पायताण मम म्हणून चाले अनवाणी मी काव्यकोंदणी लखलखणारी अक्षररूपी गुणखाणी मी टंकसाळ…

समुदायाने सूतकताई करे शांतीचा दूत कताई भुंकत कुत्रे कुठे निघाले जिथे करे रे भूत कताई हत्ती पाळावया पोसण्या करे रोज माहूत कताई चरखा फिरवुन सहजपणाने शिकवे करण्या पूत कताई हडळ स्मशानी बसून करते वस्त्रे नेसुन धूत कताई चरख्याचे भांडार भराया आला तुजला ऊत कताई