पातळ अथवा साडी लुगडे पदर मलमली मायेचा नऊवार वा सहावार रे पदर मलमली मायेचा मोरपिसे साडीवरची मम रांगोळीतुन अवतरता अडखळते अन मी सावरते पदर मलमली मायेचा ऊनपावसामध्ये घेता शिरी लपेटुन पदराला सुकती भिजती मोरपिसारे पदर मलमली मायेचा अलामतीवर डे रे ते ये किनार भगवी नाजुकशी रदीफ घनसर गडद काफिये पदर मलमली मायेचा जमीन आई धरा…

ढोपर घोटे गुडघे काळे अवयव घासुन अवघे काळे उगाळून कातळी कोळसा जे झाले ते कर घे काळे पोकळीत तू जरी राहशी ये बाहेरी धन घे काळे कर्मनिर्जरा करावयाला अंबरातले घन घे काळे कुठल्याश्या स्वर्गातुन उतरुन भूमीवरले फळ घे काळे

जादुगार सोन्यासम पिवळा,करांगुलीवर नीलमणी.. खरा दागिना हेमंताचा,झळाळणारे शील मणी… सोन्याचे मी मणी गुंफिता,जुन्याच धाग्यामधे पुन्हा.. कनक मण्यांच्या माळेमध्ये,झाले नव सामील मणी … गळ्यात काळी पोत मण्यांची,मोजले न मी मणी जरी… अजून कांही आले तेंव्हा,करण्यासाठी डील मणी… आई माझी शिरोमणी जणु ,कधी न गळले अश्रु तिचे… मोरपिसांसम मायेच्या मज,तिच्या सयी सच्छील मणी… स्फटिक मण्यांची माळ जपाची,मणी…

चारोळी बाई झर ओळी बाई अंगणी काढते रांगोळी बाई पुरणास वाटून कर पोळी बाई विकाया बिब्ब्यास फिर बोळी बाई उरकून टाक तू अंघोळी बाई घामाने भिजली धू चोळी बाई शिमग्यास सुनेत्रा कर होळी बाई

चहूकडे चाललीय घाई सुधारण्याची स्वतःस आता कुणी न बघते कसे फुलांच्या जपायचेरे मनास आता अता सुखाने लिहीत आहे असेच काही मने फुलाया खुडून काटे म्हणेन हृदया उधळ उधळ तू सुवास आता जुनाट कर्मावरी उतारा मलाच देते जहाल साकी तयांस प्राशुन झरझर लिहिते मुळी न थारा भयास आता भिजून भिंती दवारल्यावर जुने नवे पोपडे निघाले करुन…