दशधर्माचे दे रे पाठ चुकांवरी तू मारुन काट वर्षे काही थोडी छाट निवृत्तीचे वय ना साठ कधी न दुखते माझी पाठ मी तर असते सदैव ताठ प्रेमाचा मी चढले घाट साय सुखावर आली दाट कुणी न अडवी माझी वाट स्वागतास दो आले काठ माझ्या पायी झुकते लाट अंतरात ना माझ्या गाठ पक्वान्नाने भरले ताट शुद्ध…

सारे नकली नसते सखये वेष्टनातले काही सुंदर असते सखये वेष्टनातले वेस्टन आणिक वेष्टन यातील फरक जाणता निर्मळ अन्तर हसते सखये वेष्टनातले झाकपाक तू करशिल किती ग उघड पुस्तका हिरमुसुनी मग बसते सखये वेष्टनातले अग्नीमध्ये झोकुन देउन झळाळण्याला कमर स्वतःची कसते सखये वेष्टनातले पारखून तू हरेक वस्तू धाड वेस्टनी नाहीतर मग फसते सखये वेष्टनातले गझल मात्रावृत्त…

हित मित प्रिय “मी” बोले माझा ऐकत आत्मा डोले माझा दांडू घेउन परमेष्ठींचा अचल विटी “मी” कोले माझा गर्भगृहातिल गर्भ पाहण्या अहमपणा “मी” सोले माझा नवरात्रीच्या रंगांमध्ये कायेला “मी” घोले माझा हाती पकडुन तुला फळांना बागवान “मी” तोले माझा गझल मात्रावृत्त (मात्रा १६)

मी निळे प्राशुनी निळी बावरी बनले मी हिरवे प्राशुन सृजनामध्ये रमले मी कुंकुम प्राशुन लुटुन निसर्गा आले मी गडद रक्तिमा गाली फासुन खुलले मी हळद प्राशुनी गोरीमोरी झाले मी जर्द केवड्यासम रानी घमघमले मी जांभुळ प्राशुन दिव्य औषधी झाले मी मूक पारव्या जीवन पुन्हा दिधले मी धवल प्राशुनी धवल कशी ना झाले मी इंद्रधनूच्या रंगात…

दहा दहा रुपयांची नाणी देऊ तुजला फक्त दहा जपुन ठेव ती चिल्लर म्हणुनी लाविल तुजला शिस्त दहा दशधर्माची ध्वजा फडकुदे धर्मस्थळांवर मनुजांच्या सोळा संस्कारे मन भरण्या घालिल आता गस्त दहा रावण जिनधर्मी संस्कारी स्पर्श न केला सीतेला आत्मा त्याचा जिनानुयायी नका म्हणू हो स्वस्त दहा कर आदर तू सत्याचा अन आर्जव शुचिता धर्मांचा पुरे टवाळी…