सुनेत्रा नकाते

गगनाला चुंबुन आले सोळाव्या स्वप्नामध्ये सीतेला भेटुन आले सोळाव्या स्वप्नामध्ये तंबोरा लावित होती पण मजला पाहुन हसली तिजसंगे गाउन आले सोळाव्या स्वप्नामध्ये केशरी फुलांच्या बागा बागेत झुल्यावर हसऱ्या रामाला पाहुन आले सोळाव्या स्वप्नामध्ये मंदिरी देव नी देवी अन हवेलीतले वारे त्या मरुता प्राशुन आले सोळाव्या स्वप्नामध्ये जलदातुन शीतल सुरभित गंधोदक वर्षत होते पावसात नाचुन आले…

तू सोन्याची पुतळी मृदुले कंठसाज वर गजरे झुकले अंगठीतले खडे दावती तव नयनांतिल बिंब चंचले तुझ्या अंगुली बोलत असता गोठ पाटल्या बिलवर भिजले दंडी वाक्या रुतून बसल्या गौर भाल बिन्दीने सजले कमर मेखला कनक कळ्यांची तुला वेढुनी बसली गझले गझल (८+८ = १६ मात्रा)

ये भांडू आता थोडे गोडीने साखर वाढे कंटाळा आला मजला चल पाठ करूया पाढे घालून घाव चोचीने पिंजरा शृंखला तुटता फांदीवर पोपट झुलतो खावयास पेरू दाढे तू घाल जरासे पाणी भांड्याच्या आत तळाला करपेल विस्तवावरती मम क्षीरच निरसे गाढे परसातिल बागेमध्ये लावूत औषधी झाडे काढूया अर्क मुळांचा बनवाया अस्सल काढे दे काम अता तू त्याला…

मी इळभर लिवले शिवले पर कागुद चिंधी झाला ती उनाड मैना कावुन शबुदाचा करती काला त्यो पान खाउनी थुकला मी हुशार हाये म्हणला मंग मीबी बोल्ले लिवरं त्यो चघळत बसला पाला म्या कायबाय गिरगटलय त्ये चिडलं तरिबी हासतय खट दाजी सरकिट येडा अन खासा दिसतुय साला गझलच्या जिमीनीमंदी मिरचीचा वाफा सजला ये तोडू लवंगि मिरची…

ती साद माउची येता थरथरली काया सुंदर गझलेच्या वृत्तामधुनी सळसळली काया सुंदर जो उपजत फुलून आला तो अभिनय खराच होता श्वासाला रोखुन धरता झरझरली काया सुंदर भावना दाटुनी आल्या लेखणी हरवली होती पण जवळ संगणक बघुनी टपटपली काया सुंदर वादळी रात अवसेची घनमाला पिसाटलेल्या त्या रात्री वीज बनोनी लखलखली काया सुंदर मी फक्त ‘सुनेत्रा’ आहे…

सोनार कुशल मी झाले दागिन्यात मढण्यासाठी अन पाथरवटही झाले मूर्तीस घडविण्यासाठी धगधगत्या ज्वालेमध्ये काहिली तनूची होता मी रान जिवाचे केले पावसात भिजण्यासाठी दगडाच्या भावामध्ये विकताना पाहुन रत्ने मी रत्नपारखी झाले अंगठ्या बनविण्यासाठी घामाने शिंपित गेले कागदी मळा काव्याचा थंडीत बोचऱ्या फिरले घामास जिरविण्यासाठी मज घाम पुसायालाही सवड ना मिळाली जेव्हा ते निरखित मज बसलेले दोषांना…