सुनेत्रा नकाते

कराल दाढेतुनी सुटाया मलाच मृत्यू विनवित आहे खरेच का मी समंध भूत्या उगा कुणाला झुलवित आहे मला न कळते यमास सुद्धा खरेच कारे असे मरणभय म्हणून तोही धनुष्य ताणुन शरांस माझ्या अडवित आहे जुनाट कर्जे करून चुकती पुरापुरा मी हिशेब दिधला अता उधारी तुझ्याचसाठी मला परी ती सुखवित आहे हसून दुःखे किती उडविली हृदय सुखाने…

खुल्या मनाने रहा सुखाने मिळेल ते ते! तुझेच आहे!! जपेल जो रे घरकुल मंदिर गृहस्थ तो रे! खरेच आहे!! हिरण्यकेशी जलौघवेगा! अशीच नावे तशीच ती का? असा न कोणी सवाल पुसतो कुणी कुणाला बरेच आहे!! हितास जप तू स्वतःच अपुल्या कुणी न दुसरा जपेल त्याला; असेल ज्याचा प्रपंच सुंदर! तयास मुक्ती इथेच आहे!! अधर्म कुठला?…

अता प्रभाती फुलापरी मी पहाट स्वप्नामधे दिसावे असेच सुंदर स्वरूप माझे सतेज हृदयी तुझ्या फुलावे वनहरिणी मी किरण शलाका उधाणलेली कधी जलौघा निळे सरोवर प्रशांत सागर विलीन होण्या मला खुणावे धरेवरी या पिकोत मोती उदंड मुबलक फुले फुलावी सुजाण शासक असा असावा असी मसी अन कृषी फळावे अचौर्य पालन व्रतास धरण्या कुणी न चोऱ्या इथे…

स्वभाव माझा तुला कळावा विभाव विपरित मला कळावा कुरूप म्हणजे धरा स्वरूपी खराच सम्यक तिला कळावा कमाल विकृति जळून जाण्या निसर्ग प्रकृतितला कळावा तनास जपण्या मना फुलविण्या धरेतला धर फुला कळावा जरी न अक्षर टपोर मोती तयातला गुण जला कळावा फिरून त्याला बघेन यास्तव बराच की तो भला कळावा जरी कमी तो असेल बोलत विखार…

जलौघवेगा सुसाट सुंदर प्रवाह खळखळ विराट सुंदर धबाबणारा प्रपात दावी रुपास अपुल्या अचाट सुंदर वळून झाले उसवुन झाले पुन्हा विणूया चऱ्हाट सुंदर अगीनगाडी रुळावरोनी मजेत धावे तराट सुंदर मिरवित आहे हळद नि कुंकू सतेज मंगल ललाट सुंदर निशांत झाला खरा सुनेत्रा नवी गुलाबी पहाट सुंदर वृत्त – जलौघवेगा, मात्रा १६ लगावली – ल गा ल…

भरात आली गझल गुणाची सुखात भिजली विमल गुणाची दवात भिजवी फुलांस साऱ्या अशीच ती रे सजल गुणाची तुला न कळली तिला न कळली कमाल तिचिया अचल गुणाची मृणाल बनते मुलांस जपण्या खरीच सुंदर कमल गुणाची कितीक आले जरी मळविण्या कधीन मळते अमल गुणाची विरून जाई खिरून जाई मृदुल मनाची तरल गुणाची जशी निळाई तशी सुनेत्रा…

लिहीन काही नवे नवे मी सुचेल जे जे मला हवे मी कलम असे गुज करे वहीशी पुन्हा पुन्हा तेच आळवे मी थकेल जेव्हा रुमाल माझा टिपून घेईन आसवे मी जरीन दांडू करात माझ्या चुकार विट्टीस टोलवे मी उडवित बसते निळ्या मनाचे प्रभात होता नभी थवे मी निळ्या समुद्रास गाज सांगे रड्या तरंगास हासवे मी निघेन…