नाजुक साजुक एलोव्हेरा म्हणते भारत माझा मेरा बर्फाविन मज दे इक्षूरस चषकामध्ये सुंदर येरा पुर्वेवरती अरुण उगवला प्रभात म्हण वा त्यास सवेरा सूर्योदय होताच धरेवर वाहन माझे निघे तवेरा बोट दाखवुन यू यू म्हणशी म्हणे ‘सुनेत्रा’ घालच फेरा

रंगले जरी कधी रंग ना मी उधळले फक्त प्रेम ठेवुनी शेष काही विसरले तुझ्याच आठवात मी दंगले पुन्हा पुन्हा तुलाच शोधले पुन्हा जरी कधी हरवले फुलापरी हसत मी चालले तुझ्यासवे घसरता चुकून पाय हात फक्त पकडले पुरेच खेळ हा सख्या कोसळू अता पुरे म्हणत म्हणत मी तुला हळूहळूच बरसले नाव मी तुझे खरे जपून ठेवले…

सांग मला भेटण्यास त्या उनाड पारव्यास अंतरात साठवून प्रेम उतर नाचण्यास ये इथेच राहण्यास पावसास पाडण्यास भीत नाय मी कधीच आषाढी गारव्यास भाग पाड लबाडास खरे तेच बोलण्यास मोल असे जाण अता गात गात खिदळण्यास जन्म घे पुन्हा पुण्यात सुनेत्रास हरवण्यास

पोट झडाया डोकयंत्र हे ते सोकविण्या मन सोकयंत्र हे ते टोक कराया टोकयंत्र हे ते पाठ कराया घोकयंत्र हे ते विनोद सांगे जोकयंत्र हे ते हळू टोचण्या पोकयंत्र  हे ते नशा यावया झोकयंत्र  हे ते चोप द्यावया फोकयंत्र  हे ते मागे ओढी ढोकयंत्र  हे ते इंजिन पळवी कोकयंत्र  हे ते दिशा सांगण्या होकयंत्र  हे ते…

काय राहिले सांग प्रियतमा लिहावयाचे बाकी किती राहिले पत्थर अजुनी भिजावयाचे बाकी दगडावरती साठत गेली बांधावरची माती बोल केवढे अंकुर आता रुजावयाचे बाकी कैक भरवल्या खतावण्या तू लिहून भाकड गोष्टी पात्र कोणते कथांतल्या त्या रडावयाचे बाकी चंचलपण तव नकोस मिरवू उघड चंचले चंचू उकरुन माती टाक पुरून जे पुरावयाचे बाकी पोपटपंची नको नाटकी पूस ‘सुनेत्रा’…

तू तू  यू यू करता करता बोर जाहले बोर टमटम मध्ये बसून गावे फिरे नाचरा मोर संत असूनी करतो चोऱ्या चोरांचा बघ शोर खऱ्याच चोऱ्या करण्या मग तो संत जाहला चोर कुत्रा घोडा डुक्कर बनतो फक्त पुरवण्या कोड अश्या अडाण्याच्या हाती तू नको सोपवू पोर कबूल करुनी चुका स्वतःच्या उतरलात हो खोल झरझर चढुनी याहो…

नव्या युगाचे सुंदर माझे गाणे ऐकत आहे अंबर माझे गाणे लेखणीतुनी झरती जैसे मोती हृदयामधले घुंगर माझे गाणे रक्तपात अन  टाळत अकाल मृत्यू जिंकिल आता संगर माझे गाणे फुलण्यासाठी हिरवी सृष्टी  बनते निळ्या नभातिल झुंबर माझे गाणे सदा ‘सुनेत्रा’ साऱ्यांमध्ये अव्वल पहिला पहिला नंबर माझे गाणे मात्रावृत्त – (८+८+४=२० मात्रा)