पाठीमागे कर्तव्याचा लकडा होता पगडीवरती परंपरेचा पगडा होता स्वप्ने होती नेत्रांमध्ये स्वातंत्र्याची पुत्र गबाळा जरी भाबडा लुकडा होता विमान नव्हते बाइक नव्हती पायही नव्हते वाहन त्याचे दो चाकांचा छकडा होता उजळ भाल ते उंच नासिका त्यावर ऐनक असा चेहरा भाव त्यावरी करडा होता जमीन होती कसावयाला हृदयी श्रद्धा तब्येतीने धडधाकट अन तगडा होता

हृदय प्रीतिने पूर्ण भरावे भरभरुनी मज देता यावे जमिनीवरती पाठ टेकण्या एक चंदनी काष्ठ मिळावे तुझिया नेत्रांमधे प्रियतमा सहज सहज विरघळून जावे मदिरेचीही तहान सरली फक्त वाटते तुलाच प्यावे पंख छाटुनी कषाय भरले म्हणे ‘सुनेत्रा’ उंच उडावे

शब्द फिरव वही भरव पटापटा धुणे बडव काना दे नीट गिरव मात्रांना अचुक बसव जमीन कस पालं उठव खण खड्डा परत बुजव पुष्पांनी देह सजव कवितेने हृदय फुलव सुनेत्रास सर्व कळव मात्रावृत्त – ६मात्रा