शस्त्र असूदे वार कराया प्रहार करण्या गदा असूदे स्वभाव अपुला सदैव जपण्या निर्मल ‘मी’पण सदा असूदे आत्मा ईश्वर वा परमेश्वर शुद्ध स्वभावी खुदा असूदे ढळू नये मम सम्यकश्रद्धा दुःख व्यथा आपदा असूदे ओळख नसते जरी कुणाची तरी वाटते ओळख आहे ओळख जपणे नात्यांमधली हीच खरी संपदा असूदे पुरे जाहले वृत्त घटविणे मोजित मात्रा शब्द पेरणे…

शुभ्र झरा खळखळतो आहे तुषार अगणित दळतो आहे पूर्ण जरी ना कळला मजला थोडा थोडा कळतो आहे वेलींवरच्या कळ्या बघाया मागे मागे वळतो आहे जे झाले ते बरे तरीही उगाच तो हळहळतो आहे पदर उडविण्या मुग्ध प्रियेचा पवन किती सळसळतो आहे

उंचावुन तव रेखिव भृकुटी शरसंधाने मरतो मी मिटल्या नेत्रा चुंबिताच तू जिवंत होउन उठतो मी सजणे धजणे पिंड न माझा असा न भावे स्वतःस मी ऐन्यावरची धूळ झटकता मम रूपावर भुलतो मी सतेज कांती ताठ नासिका ऐनक नीतळ नजरेचा हनूवटीवर खळी पाडुनी किती लाघवी हसतो मी कर्तव्याचे मला न ओझे तो तर माझा धर्म खरा…