शुभ्र झरा खळखळतो आहे तुषार अगणित दळतो आहे पूर्ण जरी ना कळला मजला थोडा थोडा कळतो आहे वेलींवरच्या कळ्या बघाया मागे मागे वळतो आहे जे झाले ते बरे तरीही उगाच तो हळहळतो आहे पदर उडविण्या मुग्ध प्रियेचा पवन किती सळसळतो आहे

उंचावुन तव रेखिव भृकुटी शरसंधाने मरतो मी मिटल्या नेत्रा चुंबिताच तू जिवंत होउन उठतो मी सजणे धजणे पिंड न माझा असा न भावे स्वतःस मी ऐन्यावरची धूळ झटकता मम रूपावर भुलतो मी सतेज कांती ताठ नासिका ऐनक नीतळ नजरेचा हनूवटीवर खळी पाडुनी किती लाघवी हसतो मी कर्तव्याचे मला न ओझे तो तर माझा धर्म खरा…

घडा गडगडे गोल गड्या हलते पाणी तोल गड्या अर्थ जाणण्या मौनांचा बुडी मार तू खोल गड्या भाव नेत्रिचे हरिणीसम अर्थ काढणे फोल गड्या अमोल माझी गझल गुणी तिचे खरे कर मोल गड्या अनुभूतीचे मिळव गरे साल फळांची सोल गड्या अचूक टिपणे ही माझी पकडण्यास तव झोल गड्या गरगर भिरभिर नजर फिरे मम डोळ्यांवर डोल गड्या…

व्यर्थ कुठे हळहळली नाही अधेमधे ती वळली नाही सुबोध भाषा या गझलेची पण मूढांना कळली नाही नागीणीसम असून चपला भिववाया सळसळली नाही जरी पेटली जरी भडकली कुणावरीही जळली नाही तेल तापता फुलून आली अर्धी कच्ची तळली नाही वादळ गारांच्या माऱ्याने फांदीवरुनी गळली नाही परिघामधुनी सहजच सुटली इथे तिथे ओघळली नाही मात्रावृत्त (८+८=१६मात्रा)