आज गाऊ दे मला प्रियतमा मुक्त मनाने काही मला न वाटे भलते काही तुलाच भारी घाई मी न कुणाला पुसले काही मी न कुणावर रुसले वेड्या हट्टापायी माझ्या कुणास ना मी छळले मी माझ्यातच रमले इतुकी आत आत वळले मूर्त तुझी पाहुनी तिथे मी आनंदे रडले काव्यसखीचे बोट धरोनी भवती तुझिया फिरले फिरता फिरता तुला…

पथ हा निर्जन स्वच्छ मोकळा पिवळ्या पुष्पांनी सजलेला पुढे दुतर्फा वृक्ष देखणे पर्ण रहित घन गर्द फुलोरा दूर दूर पथ कोठे जाई भेटायाला कुठल्या गावा स्वच्छ बाकडी सुनी सुनी ही कुणी न त्यावर बसावयाला धरणीवरती श्याम सावळ्या आकाशाची निळसर छाया पीत फुलांचा सडा भूवरी झुळूक स्पर्शते हरित तृणाला कोणासाठी कुणी बनविला सुंदर झुळझुळता हा रस्ता

जेव्हा प्रिय मम डोईत घुसते नशा तयाची चढते चढते पुरती मी मग वेडी बनते अप्रियांचे वेड काढते अन प्रियांना वेड लावते… डोईमधल्या अनंत खोल्या गडद जांभळ्या पडदेवाल्या खोल्यांमध्ये प्रिय मग शिरते सामानाला विखरुन देते बंद कपाटे उघडुन सारी सामानाला विखरुन देते विस्मृतीतल्या घड्या चाळते दुःखालाही चिडवित बसते चिडवुन चिडवुन रडव रडवते रडताना मग खो खो…

ये सई हाक मार पुन्हा एकदा अंगणातून धावत पळत येईन मग वह्या पुस्तके सांभाळून हवा भरू सायकलीत कोपऱ्यावरच्या दुकानात तुझी सायकल माझी सायकल निघेल केवढ्या तोऱ्यात चढ येता नको उतरणे पायडल मारू जोरात मागे टाकू टवाळ कंपू भरारणाऱ्या वाऱ्यात आलं कॉलेज चल उतर सायकल लावू स्टॅंडला बसून चार तासांना दांडी मारू प्रॅक्टिकलला बागेमधल्या झाडाखाली बसून…

काही गोष्टी कळत असतात पण वळणावर वळत नसतात सैरावैरा पळत असतात…. गोष्टी अशाच द्वाड असतात वाऱ्यासारख्या उनाड असतात. . मुसंडी मारून मनात घुसतात तुझ्या माझ्या… आठवणींना उचकटतात विस्कटतात चहूकडे भिरकावतात …. एक इकडे एक तिकडे एक वर एक खाली एक तिकडे कोपऱ्यात कोणी हळवी कोमात …. एक हसते एक रुसते कोणी चिडते धुमसत बसते कुणी…

सहज सहज तू लिहित रहावे तेच खरे मम मानस व्हावे तुझे न माझे असे नसावे ओंजळ भरुनी द्यावे घ्यावे नीतळ रेखिव मुक्तछंद तव जणु पानांवर ओघळते दव ओघळताना टिपते मी रवं मुक्तछंद वा गझलवृत्त ते पकडून त्याला शब्द खरडते शब्दांसंगे मी झुळझुळते कशास ओळी मोजुन लिहू मी भाव निरागस का लपवू मी शब्द जरी घाईत…