जेव्हा प्रिय मम डोईत घुसते नशा तयाची चढते चढते पुरती मी मग वेडी बनते अप्रियांचे वेड काढते अन प्रियांना वेड लावते… डोईमधल्या अनंत खोल्या गडद जांभळ्या पडदेवाल्या खोल्यांमध्ये प्रिय मग शिरते सामानाला विखरुन देते बंद कपाटे उघडुन सारी सामानाला विखरुन देते विस्मृतीतल्या घड्या चाळते दुःखालाही चिडवित बसते चिडवुन चिडवुन रडव रडवते रडताना मग खो खो…

ये सई हाक मार पुन्हा एकदा अंगणातून धावत पळत येईन मग वह्या पुस्तके सांभाळून हवा भरू सायकलीत कोपऱ्यावरच्या दुकानात तुझी सायकल माझी सायकल निघेल केवढ्या तोऱ्यात चढ येता नको उतरणे पायडल मारू जोरात मागे टाकू टवाळ कंपू भरारणाऱ्या वाऱ्यात आलं कॉलेज चल उतर सायकल लावू स्टॅंडला बसून चार तासांना दांडी मारू प्रॅक्टिकलला बागेमधल्या झाडाखाली बसून…

काही गोष्टी कळत असतात पण वळणावर वळत नसतात सैरावैरा पळत असतात…. गोष्टी अशाच द्वाड असतात वाऱ्यासारख्या उनाड असतात. . मुसंडी मारून मनात घुसतात तुझ्या माझ्या… आठवणींना उचकटतात विस्कटतात चहूकडे भिरकावतात …. एक इकडे एक तिकडे एक वर एक खाली एक तिकडे कोपऱ्यात कोणी हळवी कोमात …. एक हसते एक रुसते कोणी चिडते धुमसत बसते कुणी…

सहज सहज तू लिहित रहावे तेच खरे मम मानस व्हावे तुझे न माझे असे नसावे ओंजळ भरुनी द्यावे घ्यावे नीतळ रेखिव मुक्तछंद तव जणु पानांवर ओघळते दव ओघळताना टिपते मी रवं मुक्तछंद वा गझलवृत्त ते पकडून त्याला शब्द खरडते शब्दांसंगे मी झुळझुळते कशास ओळी मोजुन लिहू मी भाव निरागस का लपवू मी शब्द जरी घाईत…

येणार हाय एणाराय पाऊस येणार हाय रेन एणाराय झिमझिम सरींनी अंगण भिजणाराय कधी काळी जमिनीत पेरलेलं बी बियाणं बोलू लागणाराय अंकुरातून अक्षर अक्षर मान वर उंच करणाराय अक्षर अक्षर चढत वर शब्द सुंदर दिसू लागणाराय नाजुक पोपटी पानांवर शब्द शब्द बरसू लागणाराय शब्दांचीच पानं होणाराय पानांचेच शब्द होणाराय पानं पानं जोडून जोडून डहाळी डहाळी डूलणाराय…

काय लिवायचं कसं लिवायचं प्रश्न नाही पडत आता लिव लिव म्हणताच आम्ही लिवत सुटतो खाता पिता शब्द टाकत अर्थ लावत भाव करत वजन बघत लिव लिवतो सटा सटा मग परत तुमच्या चवकश्या पुन्हा आमच्या उठाबश्या असंच का तसंच का म्हणायचं म्हणायचं परत परत तरीसुद्धा लीवच म्हणायचं अपुनबी व्हय व्हय म्हणायचं व्हाय व्हाय नाय म्हणायचं गालभर…