रत्नांच्या खजिन्यामधले मी रत्न अलौकिक बाई मम पुत्ररत्न झळझळते खणखणते पौरुष आई ही कन्या सात्विक माझी जणु माधुर्याची पुतळी बघ सान असोनी बनली वाटण्यास सौरभ ताई त्या आखिव गावामध्ये मूढांना पाणी पाजे तो भाऊ माझा तगडा आहेच अतिवीर भाई तोलण्या गुणांना दैवी ती सत्त्वपरीक्षा देते तेलात उकळत्या पडते ही इवली नाजुक राई पाण्यात पाहुनी मजला…

माय मऱ्हाटी जिनवाणीसम देवा आम्हाला इंग्लिश देते नात तिचीरे सेवा आम्हाला कन्नड हिंदी गुजराथीने मऱ्हाटीस जपले तमिळ तेलगू उर्दू भरवी मेवा आम्हाला बंगालीचा पावा मंजुळ कटुता तुळु विसरे मल्याळीही  संगे म्हणते जेवा आम्हाला प्रगती पाहुन गुणीजनांची मुनीवर आनंदी कधी न वाटो गुणीजनांचा हेवा आम्हाला रत्नत्रय हे हृदयी मिरवू खरी संपदाही पुण्यभूमिवर हाच मिळाला ठेवा आम्हाला…

पाठीमागे कर्तव्याचा लकडा होता पगडीवरती परंपरेचा पगडा होता स्वप्ने होती नेत्रांमध्ये स्वातंत्र्याची पुत्र गबाळा जरी भाबडा लुकडा होता विमान नव्हते बाइक नव्हती पायही नव्हते वाहन त्याचे दो चाकांचा छकडा होता उजळ भाल ते उंच नासिका त्यावर ऐनक असा चेहरा भाव त्यावरी करडा होता जमीन होती कसावयाला हृदयी श्रद्धा तब्येतीने धडधाकट अन तगडा होता

हृदय प्रीतिने पूर्ण भरावे भरभरुनी मज देता यावे जमिनीवरती पाठ टेकण्या एक चंदनी काष्ठ मिळावे तुझिया नेत्रांमधे प्रियतमा सहज सहज विरघळून जावे मदिरेचीही तहान सरली फक्त वाटते तुलाच प्यावे पंख छाटुनी कषाय भरले म्हणे ‘सुनेत्रा’ उंच उडावे